دستِ بهار
بهار آمد ،جهان باز زنده گردید
نگاه آفتاب ،رخشنده گردید
ز پشت ابر ، بر آمد ماه تابان
دلِ تار سما ، تابنده گردید
نسیم آورد شمیم زندگانی
دهان غنچه ، پُر از خنده گردید
خرامید سبزه هر سو با هزار ناز
به کاکُل چمن ، گل چیده گردید
به رگها و دلِ داغدار لاله
خون سرخ حیات ، رونده گردید
قناری بوسه داد رخسار گلرا
دلش از رنج هجر ، رهیده گردید
جهان سرسبز گشت و با طراوت
دریغا ! باغ ما ، تکیده گردید
نکوبید بر در باغ نوبهاران
مگر دستِ بهار خشکیده گردید؟؟
عفیفه آرزو
آلمان ۱/۱/۱۳۸۹